Het onderbrengen van pedoseksuelen in bejaardenflats is op zichzelf nog niet zo’n gek idee. Ouderen zijn op zichzelf hele mooie en lieve mensen, maar niet seksueel niet aantrekkelijk voor mannen (en soms vrouwen) die vallen op jong spul.

Het zou zelfs een onderdeel kunnen zijn van de strafbepaling voor veroordeelde pedo’s zoals ze in de volksmond zijn gaan heten: werkstraffen uitdienen  in bejaardentehuizen.

Of dit goed valt bij de bestrijders van pedo’s valt te betwijfelen. De rabiate woede die te zien was in de kwestie Benno L. en zijn (voorlopige) woonplaats Leiden doet het ergste vermoeden. Wie in Pauw en Witteman van maandagavond 11 februari de buurtbewoners van Benno L. heeft gezien, is blij dat er in Nederland een rechtssysteem is dat zwaar is verankerd in de samenleving. De buurtbewoners kenden slechts een vorm van recht: de sharia van de straat. De woordvoerder van de buurtbewoners gaf aan dat de groep als de gemeente Leiden niet er voor zorgde dat Benno L.  de stadsgrenzen werd overgezet, zij daar zelf wel voor zorgen. Eigenhandig en eigenstandig. Een lynchpartij ligt dan in het verschiet.

Iedereen weet wat de voormalige zwemleraar heeft gedaan – massaal misbruik van (gehandicapte) kinderen. Terecht kreeg hij daarvoor straf, die hij inmiddels heeft uitgezeten. En dan komt de vraag aan de orde bij de reclassering: waar gaat de man wonen? Hij kon niet terug naar Den Bosch waar hij zijn daden pleegde. De reclassering leurde door heel Nederland met hem. Vaals in Zuid-Limburg werd genoemd, het nabijgelegen Heerlen en ook in Maastricht is hij “aangeboden”.

Uiteindelijk vond men onderdak voor hem in een bejaardenflat in Leiden dankzij het feit dat de burgemeester van die stad zijn nek dorst uit te steken omdat we ook dit soort wetsovertreders nu eenmaal moeten huisvesten. Iemand moet het doen. Je kunt een dergelijke dader niet als een hete bal maar blijven doorschuiven.

Dat zijn adres in Leiden is uitgelekt danken we aan onnadenkendheid van de kwaliteitskrant NRC-Handelsblad die het zaterdag 15 februari publiceerde. De redactie gaf later toe dat het een fout had gemaakt door het adres bekend te maken en daarmee de burgemeester van Leiden, die zijn nek  had uitgestoken, wel erg in verlegenheid heeft gebracht. Sterker: onder druk van de ontwikkelingen, onder druk van de straat heeft hij zijn lot als burgemeester moeten verbinden met het al dan niet in het gareel houden van Benno L.. Als de man weer de fout in gaat, stapt de burgemeester op. Alleen de sharia van het volk is het daar niet mee eens. De veroordeelde pedoseksueel moet onmiddellijk verdwijnen uit Leiden en de burgemeester wat betreft dit gezelschap ook. Want wie het rechtssysteem verdedigt tegen de onderbuik van de samenleving, heeft zijn krediet bij de onderbuik verspeeld.

Waar Benno L.  naar toe moet, of liever gezegd naar toe kan om te wonen, is volstrekt onduidelijk. Blijkbaar wil geen buurt of straat een veroordeelde pedofiel huisvesten.

Not in my backyard heet dit verschijnsel. Het is een worsteling waarmee ieder voor zich kampt. Want mijn dochters zijn op een leeftijd dat zij voor een pedoseksueel niet meer aantrekkelijk zijn, maar mijn lieve kleine mooie buurmeisjes wel. Dus zeg ik namens de ouders van die lieve meisjes: ook niet bij mij in de straat. Maar waar dan wel?

We staan voor een duivels dilemma in deze . Aan de ene kant wil je als weldenkende burger die het rechtssysteem onderschrijft niet dat aan dit systeem wordt geknaagd. Aan de andere kant: delicten als pedoseksualiteit en verkrachting raken niet alleen de directe slachtoffers maar raken grote groepen erom heen – ouders, familie, buurtbewoners, medescholieren, onderwijzend personeel. Voor die bijverschijnselen hebben we geen goede oplossing. Slachtofferhulp kan een rol spelen. Maar de onderbuikverontwaardiging, de sharia van de straat, is daarmee niet weg te poetsen.

In Nederland lopen naar schatting ongeveer honderdduizend mannen rond die met pedoseksuele gevoelens leven en daarmee ook vaak psychisch worstelen. Lang niet allemaal brengen ze die aandrang in de praktijk. De meeste vluchten, ter bevrediging van hun gevoelens, in plaatjes van kinderen, kinderporno, die ze verkrijgen via internet. Desondanks zijn er behoorlijk wat die wel onaanvaardbare relaties aanknopen met jonge kinderen en hen soms ook misbruiken.

Die daders moeten worden bestraft. Zo is het systeem. Maar wat daarna, als iemand zijn straf heeft uitgezeten en terug mag naar de samenleving? Streng begeleiden en voorzien van een enkelband, is een. Niet mogen wonen in een kinderrijke buurt of bij een lagere school, is twee. En misschien wel verplicht wonen in een bejaardenflat.

Als aan die voorwaarden is voldaan, moet de pedoseksueel, ondanks zijn strafblad weer een kans krijgen in de maatschappij. En moeten er stadsbesturen zijn die hun nek durven uit te steken om hen te huisvesten. En moet ik als burger ook durven zeggen: kom maar bij ons in de buurt wonen. Wij als buurt moeten er dan voor zorgen dat hij geen misstap maakt, wij moeten waakzaam zijn, wij moeten in gesprek met hem gaan en hem wijzen op zijn rechten en onze wens om te leven in een fysiek en psychisch veilige omgeving voor onze kinderen en voor ons zelf.  Of dat helpt weet ik niet, maar met vijandigheid ten opzichte van een enkel individu, met wat voor afwijking dan ook, is niemand gebaat. Alert moeten we toch zijn want als er, zoals wordt beweerd,  ongeveer honderdduizend pedoseksuelen in Nederland zijn, kan een of meerdere van hen in mijn woonplaats, in mijn buurt, in mijn straat wonen zonder dat zijn identiteit bekend is. Bij wijze van spreken: het zou zo maar uw of mijn buurman kunnen zijn.

Een eenduidige oplossing voor dit soort maatschappelijke problemen is er niet. Het blijft een duivels dilemma.