Sinds een paar weken zwem ik wekelijks in het nieuwe Geusseltbad in Maastricht, een mooi bad met wat gebreken. Kleine gebreken waarmee vooral mensen met een gebrek problemen hebben. Ik lag daar lekker in het water en trok wat baantjes. Terwijl ik op mijn rug zwom en naar het plafond keek dacht ik: zou de Nederlandse of Amerikaanse geheime dienst weten dat ik hier nu aan het zwemmen ben? Ze houden Jan en alleman in de gaten dus waarom niet een journalist die in een zwembad ligt. Het is een ideale, onopvallende en onschuldige plek om al zwemmend met mijn terroristische vrienden af te spreken, fantaseerde ik. Nou heb ik niet van die vrienden en ik ken ze ook niet. Ik ben geen staatsgevaarlijk type. Meer een saaie burgerman, maar ook die worden in de gaten gehouden. Iedereen wordt in de gaten gehouden zo bleek de afgelopen dagen toen uitlekte dat een Amerikaanse geheime dienst al het internetverkeer aan het controleren is op verdachte zoektermen.

Ik doe voor mijn werk met enige regelmaat onderzoek op internet en heb ook wel eens semtex ingetikt. Semtex is kneedbaar materiaal, een soort stopverf, waarmee je een bom kan maken. Ik zocht Semtex op toen dat in Amby mogelijk in de grond was verstopt. Ik wilde weten wat semtex precies is en hoe gevaarlijk het is omdat er, ter afwending van een ramp of zo, bij het grondonderzoek een nogal groot stuk land door de politie was afgezet. Semtex is een explosief dat onder meer wordt gebruikt voor het opblazen van gebouwen.  Semtex is berucht doordat het populair is bij terroristen lees ik op wikipedia omdat het moeilijk is te detecteren. Met andere woorden: je smokkelt het makkelijk mee. Het materiaal is zo explosief dat 250 gram ervan voldoende is om een vliegtuig neer te halen, zoals dat in 1988 gebeurde bij het Schotse Lockerbie waar een vliegtuig van Pan Am ontplofte en neerstortte door een bom van ruim drie ons Semtex. Gevaarlijk spul dus.

Waar ik in het zwembad als zwemmend over piekerde is de vraag of ik nu in de gaten wordt gehouden omdat ik op internet heb gezocht naar gegevens over deze stof. Zou mijn zoekactie voldoende zijn voor de Amerikaanse inlichtingendienst om mij eruit te filteren en nader te bekijken? Of zit ik in de categorie ongevaarlijk gekken die veel willen weten maar nooit iets doen behalve die kennis af en toe te ventileren in bijvoorbeeld zoiets ongevaarlijks als een column ? Of maakt dat niet uit voor de big brothers en sisters die de mensheid blijkbaar al jaren in de gaten houden? Ik denk het laatste. Ze willen gewoon alles van iedereen weten. Mijn pincode moet ik geheim houden, adviseren de banken. Maar waarschijnlijk kennen de geheime diensten die allang, want ze controleren, indien nodig, ook de bankafschriften. Ze combineren allerlei databanken om mogelijke daders van terroristische aanslagen vroegtijdig uit te schakelen.We weten dat dit geldverslindende operaties zijn die er beslist niet toe leiden dat er nooit meer aanslagen worden gepleegd. Neem die twee die in Londen kortgeleden nog een militair van het leven beroofden uit naam van Allah. Honderd procent veiligheid kan geen staat bieden, dat weet iedereen. Je kunt er wel naar streven en dat is wat de Amerikanen doen met het afgrazen van internet. Dat gaat dan wel ten koste van de privacy van een ieder. Dat is de prijs die we er voor moeten betalen. Hebben we dat er voor over? Of gaat ons dat te ver en nemen we onze privacy weer terug in eigen hand? En betekent dat dan dat we internet moeten opgeven en weer uit het digitale tijdperk moeten stappen? En hoe dan verder? Ik ben bang dat er bijna geen weg terug meer is, dat de diensten onder het mom van de terreur dreiging steeds verder binnendringen in ons persoonlijke leven. Wie niets te verbergen heeft, hoeft ook nergens bang voor te zijn, wordt wel beweerd. Dat kan wel zo zijn, maar ik wil domweg niet dat alles wat ik op internet doe voor de geheime diensten toegankelijk is. Dat gaat mij te ver, maar waar ligt de grens van wat ze wel en niet mogen weten ter bescherming van mijn en andermans veiligheid? Vooralsnog weet ik die niet. Terwijl ik nog een paar baantjes trek pieker ik ondertussen over een wereld die steeds ingewikkelder wordt en steeds meer in handen komt van overheden en geheime diensten.