Ik besefte van de week dat ik heel weinig weet van het een na belangrijkste land ter wereld: China. Ik las in de krant en zag op televisie dat daar een nieuwe serie topfunctionarissen is aangesteld van wie ik nog nooit heb gehoord.

Mannen, ja het zijn allemaal mannen en vrijwel allemaal geboren vlak na de tweede wereldoorlog, die de macht hebben overgenomen van nog oudere machthebbers. Er zit bij die zeven nieuwe machthebbers geen een in de leeftijd van Rutte of Samsom, en zelfs niet in de leeftijd van Obama. China, het magische rijk van het oosten wordt nog steeds geleid door senioren om de term oude van dagen  niet te gebruiken. Volgens mij kun je in China ook pas op latere leeftijd de baas worden omdat je tientallen jaren nodig hebt om je naar boven te knokken in de hiërarchie. Je kunt over vele talenten beschikken en een kind zijn van machtige of beter gezegd invloedrijke ouders, maar dat is geen garantie voor succes.  Misschien wel op een invloedrijke en goed betaalde baan. In Rusland noemt met de kaste van bestuurders en hun familie de nomenclatura. De groep die de baantjes verdeelt. In China is daar ook sprake van.

Tijdens en vlak na Mao was er al een groep van getrouwen uit de communistische partij die het voor het zeggen had. En nog steeds is die partij de baas in China, maar is de rigiditeit van het bestel wat aan het afbrokkelen. Het land kent nu vele miljonairs dankzij de economische liberalisering. Het land kent zelf multimiljonairs en miljardairs. Ook de huidige generatie bestuurders en hun families hebben heel erg veel geld op de bank staan. Buitenlandse kranten proberen wel eens te achterhalen waar al die mensen dat geld vandaan hebben. Natuurlijk in de veronderstelling dat machthebbers ruim meeprofiteren van de economische ontwikkelingen. In andere woorden: corrupt zijn. Of zich laten betalen voor hun goedkeuring van de economische activiteiten. In China wordt over dit soort zaken niet of nauwelijks gepubliceerd. Wie het waagt vindt de machthebbers op zijn weg die veelal eindigt in het gevang. Mensenrechten worden in dit machtige land nog niet helemaal nageleefd zoals dat in onze streken het geval is.

In China zijn steden waarvan wij de naam niet kennen en waar miljoenen mensen leven. Tot voor kort had ik nog nooit gehoord van Chengdu, de stad waarmee Maastricht blijkbaar een band heeft. Is het een blinde vlek van mij dat ik niet weet of Chengdu in het noorden, oosten, westen, zuiden of midden China ligt? Ik denk het wel. Ik heb besloten snel mijn aardrijkskundige en andere kennis over China bij te spijkeren. Waarom Maastricht die stedenband met Chengdu heeft is me ontschoten. Ik weet alleen nog dat onze burgemeester een of twee pandaberen wil importeren voor het Gaiapark. Hoe het daarmee staat is niet bekend. De tijd van Sinterklaas nadert dus wie weet wat er in de zak van piet wordt meegesjouwd.

Wat je wel kunt zeggen is dat China tegenwoordig meer het land van the American Dream is dan Amerika zelf. De booming economie biedt ongekende kansen en veel mensen grijpen die. China heeft nu, schrik niet…meer dan een miljoen miljonairs en twee honderd zeventig miljardairs. Op een bevolking van twee miljard mensen. Ik zie nog de beelden voor me van de revolutionaire garde die zwaaide met de rode boekjes in Peking in een poging de bevolking te knechten en tot eenheid te smeden. Gelukkig is daar niet veel van terechtgekomen. Mao ligt knarsetandend in zijn graf. Zijn opvolgers weten te genieten. Van macht en rijkdom. Als nu ook nog eens de mensenrechten door hen worden gerespecteerd en de vrijheid van meningsuiting geen loos woord is, wordt China een respectabel land waarmee ook Maastricht, zonder gene, zaken kan doen.