In Nederland wordt er morgen en overmorgen niet gevoetbald door de amateurs. Uit boosheid en uit verontwaardiging over de dood van een grensrechter die overleed na mishandeld te zijn door een stel voetballende snotneuzen van 15 en 16 jaar. Waarom ze hem mishandeld hebben is nog steeds niet duidelijk, maar ongetwijfeld hadden zij voor zichzelf een reden om deze 41-jarige man in elkaar te schoppen.

Het bericht van zijn gewelddadige dood heeft er ook toe geleid dat voetballers in België en Duitsland het komende weekend voor aanvang van hun wedstrijden stil zullen staan om hem te herdenken. En zelfs voor de openingswedstrijd van het wereldkampioenschap voor clubteams dat tezelfdertijd in Japan wordt gehouden staan de spelers zestig seconden stil voor aanvang van de wedstrijd. Op initiatief van de hoogste baas van de FIFA, de wereldvoetbalbond.

De KNVB, de organisatie waarbij alle georganiseerde voetballers in Nederland zijn aangesloten staat met lege handen tegen dit geweld dat af en toe de kop opsteekt op de velden. Hoe graag we ook zouden willen dat dit soort zaken niet gebeuren, het is wel van alle tijden. Wat ons er overigens niet van moet weerhouden ons af te vragen of we als voetballers zelf, of als ouders van voetballers, of als opvoeders van kinderen er alles aan hebben gedaan om dit soort gedrag uit te bannen. Ik denk het niet, ik weet zeker van niet. We hebben allemaal wel steken laten vallen in de opvoeding. En soms heb je kinderen die moeilijk opvoedbaar zijn, die meer dan kattenkwaad uithalen. Soms omdat het klootzakjes zijn, soms omdat ze domweg de hersens zijn beschadigd en het verdomde moeilijk is ze normen en waarden bij te brengen. En soms is een van de vaders bloedfanatiek en zweept zijn kind op.

Ik herinner me nog dat mijn jongste zoon in de F’jes speelde. Dat is de leeftijdscategorie van zes tot acht jaar. Leuk om naar te kijken, fijn om te genieten van het plezier dat ze beleven door tegen een bal te schoppen. Mijn zoon wist niet eens welke kant hij uit moest schoppen en trapte op die manier bijna een keer in eigen doel. Ik schaterde het uit, maar een van de andere ouders werd daarover heel boos. Zijn zoontje wilde winnen, zei hij. Als jij dat niet belangrijk vindt moet je maar gaan badmintonnen, kreeg ik te horen. De man stond zijn zesjarige zoon altijd aan te moedigen, nee hij schreeuwde hem voorwaarts, gaf aanwijzingen, nee hij schreeuwde aanwijzingen. Hij was bloedserieus en dacht, nee hoopte dat door zijn inspanningen zijn grote talent zich zou ontwikkelen tot een nieuwe Cruijff of tegenwoordig Messi. Ik moest daar altijd vreselijk om lachen en dat wekte zijn woede.

Bovendien was ik ook nog leider van dat elftal van hummeltjes en dat schiep volgens de boze vader andere verplichtingen dan die ik voor ogen had. Ik was ook de trainer van het team. Ik leerde de jongetjes dat een bal rond was en dat het vooral leuk was om met elkaar en die bal allerlei gekke spelletjes doen, bijvoorbeeld voetbal, of  handbal of zitvoetbal. Plezier maken met een bal. Dat was mijn doel. Toen diezelfde vader een keer hoorde dat we met de voetbal hadden gekegeld, heeft hij zich bij het jeugdbestuur beklaagd. Zijn  zoon zat op voetbal en wat de trainer deed had daar niets mee te maken. In mijn weerwoord bij het bestuur gaf ik aan dat sport en spel vooral was bedoeld om plezier te hebben. Het bestuur steunde mij gelukkig in die opvatting en de vader ging met zijn zoon naar een andere club. Mijn zoon is later gaan basketballen en zit nu om de week op de tribune bij de eredivisieclub in zijn woonplaats. Om zijn sportieve loopbaan maar even af te ronden.

Ik weet niet of die schoppende jongens uit Amsterdam-West ook dit soort fanatieke vaders hebben. Ik denk het niet, mar je weet het maar nooit. En ik beweer ook niet dat het hebben van fanatieke ouders ertoe leidt dat hun kinderen doodschoppen uitdelen. Wel dat ze de kinderen niet leren dat het maar een spelletje is, dat je het doet om er lol aan te beleven. Ik denk dat de ouders van deze jongens zich doodschamen voor wat hun zonen hebben gedaan en veroorzaakt. Ik denk dat de ouders heel veel verdriet hebben van de daden van hun kinderen, daar ga ik vanuit. Ik hoop vooral dat de daders zelf zich kapot schamen voor het noodlottige en nutteloze geweld dat zij hebben gebruikt. Geweld dat op vele plekken tot ongeloof, intens verdriet en verbijstering heeft geleid.

Vlakbij mijn huis liggen een paar voetbalvelden waar ik altijd langsloop. Het zal er stil zijn de komende twee dagen. Heel stil.